بررسی ویدیویی بازی Mortal Kombat 11

بررسی ویدیویی بازی Mortal Kombat 11. در مطلب عناوین مورد انتظار سال 2019 گفته بودم که سری Mortal Kombat بخش مهمی از روان جمعی تمامی گیمرها به حساب می‌آید. از نظر سنی این سری، کمتر از 3 سال از من کوچک‌تر است و از اولین و دلپذیرترین تجربه‌هایی که با بازی‌های ویدئویی داشتم، تجربه شماره‌های اولیه آن روی کنسول Sega Genesis بوده است. باور قلبی من این است که بخش اعظمی از اینکه بعد از گذشت سال‌های طولانی هنوز هم دلبستگی بزرگی به بازی‌های ویدئویی دارم، بدون شک مدیون سری MK  است. سالیان متمادی با اوج‌های آن هیجان زده شده و با فرودهای آن خون دل خورده‌ام، در نتیجه این قصه‌ها و تجارب مختلف، نوشتن بررسی آخرین شماره این مجموعه برای من تبدیل به یکی از سخت‌ترین چالش‌های این چند وقت اخیر شده، لطفاً با تلاش من برای نوشتن یک بررسی به دور از تعصب سال‌ها طرفداری، در مورد بازی Mortal Kombat 11 همراه باشید.


در پایان Mortal Kombat X و بعد از شکست Shinnok، خدای محافظ زمین یعنی Raiden دچار آسیب روحی و روانی شد و با افتادن به ورطه تاریکی، مسیر خطرناکی را برای آینده انتخاب کرد. «رِیدن» تصمیم گرفت تا با تهاجم پیشگیرانه به سرزمین‌هایی که در تمام این سال‌ها تهدیدی برای زمین بودند، یک بار برای همیشه کار این دشمنان را یکسره کند. شروع این تهاجم هم با حمله به Netherrealm آغاز می‌شود، جایی که قهرمان‌های قدیمی زمین، بعد از زنده شدن مجدد توسط «شیناک» و به واسطه نفرتی که از رِیدن داشتند، برای خود تاج و تختی به وجود آوردند و به دشمن درجه یک زمین تبدیل شده‌اند. حمله به «ندررلم» با وجود هزینه گزافی که دارد، با موفقیت انجام می‌گیرد اما ناگهان سر و کله فردی به نام Kronika پیدا می‌شود که قصد دارد تا خط زمانی را به طور کامل تغییر داده و رِیدن را برای همیشه از صفحه روزگار محو کند. بدین منظور چندین شخصیت را از گذشته و لحظه پایان تورنمنت در جزیره Shang Tsung، به زمان حال می‌آورد تا نقشه خود را عملی کند.

قبل‌تر و با اولین شماره از سری Injustice، تیم سازنده نشان داده بود که توانایی ساخت و پرداخت داستانی جذاب که نیازمند استفاده از ایده خطوط زمانی موازی است را به طور تمام و کمال دارد. همین‌طور با نسخه سال 2011 سری MK هم از روایت داستانی با ایده دست‌کاری در سرنوشت از پیش نوشته شده، با سربلندی بیرون آمده بودند و با توجه به استفاده از هر دو ایده در Mortal Kombat 11، انتظار پرداخت داستانی سطح بالایی را داشتیم. خوشبختانه بخش کمپین MK 11 به بهترین شکل ممکن ساخته شده و به خصوص رشد قابل توجهی در کارگردانی لحظات سینمایی آن مشاهده می‌شود. سطح دیالوگ‌نویسی در شماره‌های قبلی چیز خارق‌العاده‌ای نبوده و روحیه فیلم‌های رزمی دهه 70 و 80 میلادی اینجا هم کماکان حفظ شده اما دیالوگ‌ها متمرکزتر و دقیق‌تر نوشته شده‌اند و خبری از حاشیه رفتن نیست. در معدود صحنه‌هایی هم که بار عاطفی آن‌ها به درستی از آب در نمی‌آید، بیشتر تقصیر بر گردن اجرای ضعیف برخی شخصیت‌هاست تا کیفیت دیالوگ‌ها. جوک‌هایی که به قصد طنز و برای تلطیف فضا به کار می‌روند هم به جا و به موقع استفاده می‌شوند و حس اجبار برای پر کن یک سهمیه مشخص را ندارند.

بخش داستانی البته خالی از اشکال نیست و مواردی از آن با توجه بیشتر می‌توانست جذاب‌تر باشد، مثلاً نقش‌های منفی‌ جدید داستان آن‌طور که باید و شاید حس تهدید‌آمیزی را منتقل نمی‌کنند و تغییراتی که در برخی از شخصیت‌های قدیمی داده شده، به ابهتی که نزدیک به 30 سال برای تعدادی از آن‌ها ساخته شده بود، آسیب جبران ناپذیری وارد کرده است. از طرفی تا لحظات پایانی داستان، هر بار که قهرمانان به هدف نهایی خود از یک مأموریت مشخص می‌رسند، در قالب یک بن‌بست مکزیکی، باید هدف بدست آمده را به دشمنان تقدیم کنند. ایراد دیگر بخش داستانی، استفاده نامناسب از بعضی شخصیت‌هاست که باعث القای حس اضافه بودن آن‌ها می‌شود و با توجه به حذف بسیاری از شخصیت‌های قسمت‌های قبلی، حذف چند نفر دیگر هم خدشه‌ای به بخش داستانی وارد نمی‌کرد.

از سویی برخی اشارات و اسرار حاشیه‌ای موجب مقداری به هم ریختگی روایی می‌شوند و از طرف دیگر تعداد قابل توجهی از شخصیت‌های مهم شماره قبلی در این قسمت بدون ارائه هیچ توضیحی غایب هستند. آخرین ایرادی که یک حس کاملاً شخصی به حساب می‌آید و کلیت روایت را زیر سؤال می‌برد، اینست که در حالی که مقدمه چینی مناسبی برای ساخت یک داستان تاریک و تا حد زیادی شجاعانه در قسمت قبلی انجام گرفته شده بود، با ایده تغییر زمان و شرایط دنیا، در Mortal Kombat 11 از آن پتانسیل ایجاد شده استفاده‌ نشده است. ‌با همه این تفاسیر بدون شک بزرگترین گناه سازندگان، پایان‌بندی‌های ویژه هر شخصیت است که بعد از به پایان رساندن «برج‌های کلاسیک» پخش می‌شود. در حالیکه هنوز تمامی این پایان‌بندی‌ها را ندیدم اما با دیدن درصد قابل توجهی از آن‌ها، با اطمینان می‌توانم بگویم که تقریباً همه آن‌ها از روایتی سرسری و برخی از حس طنزی لوس و بی‌مزه برخوردارند که تمام لذت تلاش برای رسیدن به آن‌ها را از بین می‌برد.